منشاء کلمه واشر ناشناخته است و اولین بار این کلمه در سال 1346 میلادی استفاده شده است ، ولی با این حال اولین بار تعریف از واشر در سال 1611 میلادی ثبت شده است.
واشر یک صفحه نازک (معمولاً پلیت) با یک سوراخ (معمولا در وسط) است ، که به طور معمول برای توزیع بار و فشار از یک سطح موضعی، مانند پیچ و مهره استفاده می شود.
واشر معمولاً به دو دسته واشر فلزی و پلاستیکی تقسیم می شود و طیف گسترده ای از واشرها نظیر واشر تخت ، واشر فنری ، کروی ، قفلی و چهارگوش وجود دارد.
در پیچ فولادی برای افزایش سطح اصکاک ، محکم بسته شدن پیچ و از دست نرفتن فشار پیش بار از واشر فولادی یا فلزی استفاده می شود.
از واشر گاهی بعنوان یک جداکننده ، گاهی بعنوان پخش کننده بار و فشار از یک سطح مانند پیچ و مهره ، گاهی بعنوان برای کاهش لرزش یک سطح یا برای آب بندی و عایق بودن و جلوگیری از نشت مواد استفاده می شود. معمولاً قطر خارجی واشر دو برابر قطر داخلی آن می باشد.
گاهی اوقات به درزگیرهای فیبری و لاستیکی هم واشر گفته می شود. در صورتی که تنها کار این درزگیر ها جلوگیری از عدم نشت مواد و مایعات می باشد . واشر همچنین برای جلوگیری از خوردگی سطوح استفاده می شود.
از واشر بعنوان عایق برای جلوگیری از خوردگی پیچ فولادی از سطوح آلومینیومی استفاده می شود.